Babalar Günü'n Kutlu Olsun - Zerrin Özbekle

Yıl 2007, aylardan Ocak.. Babam, ablamla benim kucağımda can verdi, elimize tutuşturulan bir pompa ile hayat pompalamaya çalışırken tekrar geri geldi.. bir 4 gün daha yoğun bakımda ölüme direndi.. Onu hep kandırdık.. çünkü kanser olduğunu duymak hiç istemedi. Eğer kansersem kendimi vururum dedi, çok korktuk. Ağır bir ciğer enfeksiyonu geçiriyorsun diye yalanlar uydurduk.. O kadar inanmak istiyordu ki, aldığı kemoterapilerin antibiyotik tedavisi olduğunu söyledik, inandı. Saçları döküldü, ilaçlar çok ağır dedik. Her konuda bilgisi olan, devamlı bir şeyler okuyan, akşamları "ajans"ı kaçırmayan bilgili adam gitti yerine bir çocuk geldi.. Her dediğimize inandı, inanmak istedi. Onun o halini görmek, beni çok üzüyordu. 

O dönemlerde onu az görmeye çalıştım. Hastahane gidiş gelişleri hariç, onu görmedim, onunla sohbet etmedim. Benim kuvvetli, bağırdığında yer gök inleyen, yanında rahat oturamadığım o dağ gibi babam nerelere gitmişti. Her dediğimizi itirazsız uysallıkla uygulayan bir çocuk gelmişti, o çocuğu hiç sevmedim, ondan uzaklaştım.. Ama o son gidişi................... 

Pişmanım, hem de çok.. kendimi affetmeye çalışıyorum... Birlikteliğimizde yaşanmış pek çok olayın bana göre sıradanlığı, bir parça güvenlik sağlamak uğruna her şeyden ve herkesten beni uzaklaştıran bencilliğim, kariyer ve kazançla ilgili tüm endişelerim, onu sevmekteki yetersizliğim beraberce derin bir ıstırap halinde içimden taşıyor. Ruhumu, nefret edercesine, sonsuz bir utanç duygusu kaplıyor. O pompa elimde, onu geri döndürmeye çalışırken, yüzünde sanki "ben kanser hastası bir adamım; bırakıp gittiğin ve ölüm döşeğinde olmama katlanamadığın için seni lanetliyen babanım." ifadesi vardı. Az kaldı, çok az kaldı.. Onu tekrar göreceğim günü bekliyorum.. Kaybettiğimiz, aslında benim kendi sorunlarım, egolarım yüzünden çöpe attığım vakitleri, bilmem belki bir daha yakalarız.. Çok özlüyorum..


Bugün adım Astrolozi değil... Zerrin Özbekle... Sami Özbekle'nin sonkası, tekne kazıntısı.. küçük bir kız olarak yazdım bu yazıyı ve her kemoterapiye giderken bir tesadüf sonucu hep radyoda çalan o Sezen'in şarkısı.. bugün bile dinleyemediğim... bir notasında bile kursağımda tıkanan.. hiç takatim kalmadı diyen..