Aynaya bakıyordu. Harika bulutlar, mavisi parlayan herşeye yansıyan bir deniz onun önünde belki 20-30 yıl sonraki hali duruyordu. Ayna pencereydi. gözlerinin birazcık daha yaşlı, yorgun bakan ifadesinde korkuyla kendini arıyordu belki de. Deniz, bulutlar onu sakinleştirdi. Tekrar karşısındaki yaşlı gözlere kilitlendi. bir sorgulama anıydı bu. Ne zaman gelmişti başı sonu yoktu. O an vardı takılıp kaldıgı hatta kımıldayamadığı.
Karşısındaki gözleri tüm detayıyla sakinleştirmek için hafızasına çagırdı. Yaşlı gözler hiddetli ve tırnaklarıyla yaşamına geçmiş gibiydi...
Ne gitmek istiyor ne kalmaya cesaret ediyordu. Yaşlı gözler genç olanı istiyordu. gençliğini umutlarını....
Ağzını açabileceğini hatta mırıldayabileceğini farketmeden sen dedi yaşlı ses. Neden vazgeçmiyorsun. Aşkı biliyor musun? Nesini biliyorsun?
Genç olan yaşlıyı yatıştırmakla kaçmak yok olmak arasında kaldı. Bir anda kelimeler dökülmeye, anlamlarına kavuşmaya, ona güç vermeye başladı.
Her kelime büyük bir kayanın iradesinde; aynanın yaşlı aksine, bulutlara, denize doğru yuvarlanıyordu.
Hani dedi... bazen çok güzel insanla tanışırsın... tanışırsın ya. Konuşmaya başlarsın. Onlarla konuşman beş dakika sonra sıkıntı kaçma ihtiyacına döner. Çok sıkılırsın sıkılırlar..
Bir de diğer insanlar vardır. Onlarla tanışırsın ve düşünürsün. ''Fena değil'' ve onları tanımaya başlarsın. Yüzleri sanki kendileri olur. Bütün kişilikleri yüzlerine kazınmış gibi. Zaman genişler. Yanında kalırsın uzaklaşamazsın.... birden çok güzel bir şeye dönüşür? O tanıdığın en güzel insan...
Onu geride bırakamam. Onu ileri taşımalıyım. O yüzden senin gitmen gerek. Benim sıram şimdi. Şu an sen bana bakan kırılmış yorgun, herşeyi yaşamış gözler; izin vermelisin..
Aşkı bilmek için yaşamama izin vermelisin..
BeDi
Twitter @BanuBeDisi
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder