Ben Özeleştiri ile Büyüyorum - Astrolozi

Bazı arkadaşlar vardır hani; eminim sizde de vardır.. Hayatımıza neden girdiklerini bilmediğimiz, bir sohbet sırasında fazla duygusal alışverişimizin olmadığı, hatta belki de sıkıldığımız, bazen neden arkadaşlık ettiğimiz ile ilgili kendimizi sorguladığımız.. Donmuş duygularla yaşayan, kızgın, incinmiş ve ağlamayı, duygularını ifade etmeyi bilemeyen kişiler. Bazen enerjinizi yerle bir edebilirler. Karşılarında azap çekiyor hale bile gelebilirsiniz. Bazı kaynaklarda, bu kişiler "enerji vampirliği" ile suçlanır. Hatta bazen, bu baskı nereden geliyor, yaptığı bariz bir şey olmamasına rağmen neden karşısında sıkılıyorum, diye düşünürüz..

Yeni terimlerle söyleyeyim;

*enerjimiz uymuyor

*aynı frekansta değiliz

* farkındalıkları düşük

* bana uymuyor vesaire...

Sizi bilmem ama, benim hayatımda bir kaç kişi var, böyle tanımladığım; itiraf etmeliyim, hatta köşe bucak kaçtığım..

İnsan ruhunun cansuyu, kendi dağının, kendi taşının, kendi ırmaklarının karıştığı yerdedir. Benzerlerimizi gördüğümüzde, sadece o yana doğru çekiliyoruz. Bazen bilinçaltımız bize bu oyunu oynuyor. Farklı olandan ise bir şekilde adını bile koyamadan geri çekiyoruz kendimizi. Sonuçta tüm olanlar, sadece kendi gözlüklerimizden bakmamızdan kaynaklanıyor.. Çıkarın be şu gözlükleri.. Ne frekansı.. Ne enerjisi.. Uyan ya da uymayan hiç bir şey yok ki..

Hepimiz bir Bütün'ün değişik atom parçacıklarıyız; Bütün'ün tüm detayları, özellikleri bizlerde de kayıtlı. Belki bazı parçacık daha ham, bazısı daha olgun. Hamın ya da olgunun bu konuda hiç ama hiç suçu yok; zaten suç da yok. Sadece bir süreç var; bir Ol'an var. Kim kimden daha üstün, daha zengin; daha aptal ya da daha akıllı.. Çıplak geldik, çıplak gidiyoruz.. Suçladığımız ya da yargıladığımız kişilerin sınavlarını belki de kaldıramayacağımızı biliyor muyuz? Olayları daha kolay kavradım, ardındakini gördüm, ama o göremedi diye, boyumuz çok mu uzuyor?? Bir zaman gelecek belki de geldi geçti; bizler o halde olacağız/olduk.. Her sınıfı deneyimleriz bunu unutmamak gerek. Zira sıfat yok, hepsi bir Bütün..

İyi / Kötü = Bütün

Aydınlık/Karanlık = Bütün

Güzel / Çirkin = Bütün

Zengin / Fakir = Bütün

Namuslu / Namussuz = Bütün

Bu liste daha çook uzar gider..

Bu "Bütün" varya, işte o kocaman bir Kalp, yani Sevgi.. Yaradan bu evreni Sevgi ile oluşturdu.. İşte bu Bütünlüğü hissedebilirsek, o Sevgi'ye de ulaşırız.

Bilinç kontrol edilebilir, gözle görülebilir olandır. İradenin erişilemez alanlara yayılması, özgür iradeye aykırı. İnsanın farkında olmadığı, dışa vurmayıp içine attığı, içindeki çocuğa dair şiddetli acıları olabilir. Olacağı kesin olmasa da, olabilir. Bu hatıraların kayıtlı olduğu alan bana göre, bilinçaltı değil. Yani zannedildiği gibi dar kalıplarla sınırlı olamaz. Bilinç, sınırları çok geniş alana yayılmış bir idrak sahası sadece. Hepimizin bir parçasını oluşturduğumuz o Bütün.. O zaman, neden, niye, kime kızıyoruz ki, alınıyoruz, kıskanıyoruz, tahammül gösteremiyoruz.. Objektivite eksikliği had safhada.. Objektivite, olayları, durumları, şekilleri artılarıyla, eksileriyle, hataları, başarıları ile beraber görebilmemizi, kabul etmemizi, ardında yatan gerçekleri kabule yarar. Objektivite sadece sevgi ile sağlanabilir.  Birbirimize madde planında rastladı isek, bunun mutlaka bir sebebi vardır. Dünyevi beynimiz ile belki de hiç çözemeyebiliriz bu soruyu. Takıntılarımız eğer hala pürüzlerimiz ise; bizler "güreş tutmaya" devam ederiz, kendimizi mutsuz, hasta ve sefil edene kadar.

İster Venüs - Jüpiter kavuşumu deyin, ister günah çıkarıyor deyin, ben bugünkü aklım ve hissettiklerimle, o tahammülde zorlandığım kişileri daha fazla hayatıma çekiyorum. Kendimi mutlu etmek sadece benim elimde; kendi yarattığım hazları, sevinçleri sadece ben algılayabilirim. 5 duyumla algılayamadığım ise bu rastlantıların, daha önemli bilinçüstü deneyimler olduğu.

Belki bir zaman sonra bu fırsatı bulamayabilirim. Yaptığım kibirin, kırdığım kalbin, yediğim hakkın, tahammülsüzlüğümün, sabırsızlığımın ve önyargılarımın önce hesabını dünya gözü ile kendime vermem gerek. Onları yok saydığım, anlamadığım, hayata onların gözü ile bakamadığım için hepsinden özür dilerim. En önemlisi de hayatıma renk, çeşit, desen, farklı kavramlar ve bakış açıları getirdikleri için onlara teşekkür ederim. 

Artık biliyorum ki, bir başkasını OLAN dışında başka bir şey olarak gördüğümüz her an, aslında kendimizi yargılamış, kendimizi küçültmüş oluyoruz. Kendimi yitirmeme, kim değer?? Başkalarının zayıf noktalarını görmekte ısrar edip, eleştirdiğimde, gücümü kaybediyorum, kendimi kaybediyorum. Başkalarında gördüğüm her şey, benim kendimi nasıl algıladığımın da göstergesi. Sadece beni aksettiren bir ayna gibi..

Gelecek "derslerimi" kutsuyorum.. Göreceğim akisleri seviyorum; böylece ışığım daha çok parlayacak.. Eğer biri yanağıma vuruyorsa, öbür yanağıma da daha kuvvetli vurmasını istiyorum; yeter ki uyanmam için ne gerekiyorsa bırakıyorum o olsunn..

Bilmek mi istiyorum?

* Kendime soruyorum

Güzelliği mi bulmak istiyorum?

* Gidip aynaya bakıyorum

Yaşamak mı istiyorum?

* Günün doğuşunu izliyorum

Çok basitt..

Kendimi mi tanımak istiyorum?

* Başkalarında ne görüyorum, kendime soruyorum

Yaşam bir mucize; bana sınav oluşturacak hiç bir düşünce kalıbını yaşamında bulundurmayacağım. Vicdanımı pamuklar içinde barındıracağım. Sevgiyle tüm dünyayı, insanları, enerjileri, evreni, frekansları, dilimin kelimeye dökemediği kavramları, karşıtlıklarıyla kucaklıyorum.. Veee bir nokta bile olmasa bu evrende, ben de olmazdımm.. Şükürler Ol'sunn...

Zerrin Zindancıoğlu

Ortaköy, 17/8/2014