Olmak Ya da Olmamak - Astrolozi

Hayır, Shakespeare’in yalnız kendi ülkesinde değil, başka ülkelerde de yazıldığı 1601 yılından bu yana en çok oynanan, en çok başka dile çevrilen ve en çok tartışılan oyunu değil bugünkü yazım. Sadece öyle bir söz söylemiş ki hayatımızın içinde çoğu kez  tekrarladığımız bir replik gibi…
Sahip olmak, ait olmak, olabilmek, olmak istemek, olmak zorunda kalmak, olamamak…

Aşk ve sevgide durum nedir?
Aşk, ona sahip olmak istemektir. Sevgi, her zaman onun iyiliğini ve mutlu olmasını istemektir.
Sahip olmak denince akla gelen; insanın egosu ve bencil duyguları.  

Çünkü sahip olduğumuz şeyleri paylaşmak istemeyiz çoğu zaman. Aslında, sahip olmayı istemek birazda kendini sevmek sanırım.

Cesaret ve güce dayalı bir eylem.

Karşınızdakinin iyiliğini istemeniz; aslında o kişinin her an vazgeçilebilir olduğunu dile getirmek değil mi?  Önemli olan; içimizde sahip olduğumuz her iyi şeyin o kişinin sayesinde varlığını koruduğunu hissettirebilmektir.

Ait olmak; kişinin düşüncelerinde, duygularında yeteri kadar yer aldıktan sonra özlenen huzuru da beraberinde getireceğine inanılan duygudur. Ancak bu duygu, ait olduğunu hissettiğinde olabilir. 

Bir anlamda ona sahip çıkarak iyiliğini istemektir.
Sahip olmanın bir getirisi olan aidiyet, insanın vazgeçilmez güdüsüdür ve kişinin özgürce yaptığı tercihtir. Bir takım tutmak, bir derneğe üye olmak gibi... Bizler, unutulmamak, iz bırakmak ve yalnızlıkta kaybolmamak için bu döngüde yer alırız. 
Bir gün sahip olduğumuzu sandığımız şeylerin, aslında göreceli sahiplenişler olduğunu görür; bizim sandığımız her şeyin üzerimizde ne büyük yükler oluşturduğunu fark ederiz. Maddiyatlar, duygusal kalıplar… İnsan ancak üzerindeki bu yükleri atabildikçe özgürleşebiliyor. Belki de bunlar nedeniyle kısıtlanan özgürlük, insanı çıkmaza sokuyor.
Hayatımda bana sevinç vermeyen şeyleri bulmaya çalışıyorum. 

Nelerdi sevinç duymama engel olan olaylar, duygular veya insanlar? 
Ve niçin? Ve neden?

Hepsi benim seçtiğim, benim fark etmemi bekleyen oyunlarım… Bunu fark ettiğimde içimden heyecan ve sevinç yükseliyor. Ve bu oyunu kendimle de eğlenerek, en güzel şekilde oynamayı seçiyorum.
Sevinç, içten gelen çok Tanrısal bir oluş. Aşk gibi… 
Sahip olduğumu sandığım şeyleri düşünüyorum da; hepsi birer yanılgı, yok olabilecek ya da kaybedilebilecek şeyler. Tıpkı bir sihirbazın gösterisindeki gibi..
Sahip olduğumuzda mutlu kalabiliyor muyuz?
Bir süre sonra başka istekler… Sonra sahip olma ve yine tatminsizlik duygusu. Her şeye sahip olmak; sevinç içinde, sonsuz bir mutluluk halini yaşatabiliyor mu bana?
Nedir sahip olmak gerçekten?
Benim olan, bana ait diye düşünüp, bildiğim her şey! Oysa tümü değişebilir, gidebilir, bitebilir. O halde nasıl sahip olabilirim ki? Bu da bir yanılsama…
Düşüncelerim, fikirlerim, ideallerim, yeteneklerim değişebilir, bitebilir.
Sevdiğim, hayatımda olan bana ait diyebileceğim herkesi kaybedebilirim.
Peki, gerçekte neyin/nelerin sahibiyiz? Hiç…! Hiç bir şey… Niye geldik dünyaya ve gittiğimizde ne bırakacağız? Sanırım bütün konunun cevabı bu soruda gizli.
Paylaşmak, sevmek hatta âşık olmak olabilir mi?
Tüm kalıplarınızdan, duygusal bağımlılıklarımızdan özgürleşerek, yargısız, hoş gören, şefkat dolu, kabullenici ‘Ben’ değil ‘Biz’ diyerek hayatımıza mutluluk getirebilir miyiz? Önemli olan hissetmektir sevgili okuyucu. Hepinize küçük sevinçlerinizin çoğalmasıyla gelecek, mutluluklarla dolu bir hayat diliyorum.  

En derin saygı ve sevgilerimle… Didar Çiftçi Çetin

Yeri gelmişken: Olmak ya da olmamak, İşte bütün mesele bu. Gözü dönmüş talihin sapanına, oklarına, İçin için katlanmak mı daha soylu, Yoksa bir dertler denizine karşı silaha sarılıp Son vermek mi onlara? Ölmek, uyumak? Hepsi bu? ve bir uykuyla Yürek sızısına ve bedeni bekleyen Binlerce doğal darbeye son verdik diyebilmek? Hangi insan gönülden istemezdi bu bitişi! Ölmek, uyumak? uyumak, belki rüya görmek. Ha! İş burada. Çünkü o ölüm uykusunda, Şu fani bedenden sıyrılıp çıktığımızda, Göreceğimiz rüyalar bizi duraksatır ister istemez. İşte felaketi onca uzun ömürlü kılan da bu Kim katlanırdı yoksa zamanın kırbaçlarına, küfürlerine, Zorbanın haksızlığına, kibirli adamın hakaretine, Hor görülen aşkın acılarına, adaletin gecikmesine, Devlet görevlisinin kendini bilmezliğine; Sabırla bekleyen erdemli kişinin, Değersiz insanlardan gördüğü muameleye, İnsan yalın bir hançer darbesiyle hesabı kesebilecekken? Kim katlanırdı, bu yorgun yaşamın yükü altında Homurdanıp terlemeye, Ölümden sonraki bir şeyin korkusu olmasaydı? Sınırlarını bir geçenin bir daha dönmediği O bilinmeyen ülkenin korkusu kafamızı karıştırıp Bizleri, tanımadığımız dertlere koşup gitmektense, Başımızdakilere katlanmak zorunda bırakmasaydı? İşte bunları düşündükçe Ödlek olup çıkıyoruz hepimiz, Ve işte böyle kararlılığın doğal rengi, Endişenin soluk gölgesiyle bozuluyor; Bulutları hedef alan büyük ve iddialı atılımlar Bu yüzden yörüngesinden sapıyor Ve bir girişim olmaktan çıkıyor adları. Hey, o da kim? Güzel Ophelia! Peri kızı, dualarında benim günahlarımı da unutma. Hamlet’in kendi kendine konuşması Kitabın adı : Hamlet Yazan: William Shakespeare Kitabın türü: Tiyatro Kitabın konusu: Trajik-Komedi Sayfa sayısı: 228 Yer: Danimarka Elsinore kenti, Kronberg kalesi surlan Danimarka Sarayı Polonilis’un evi Sarayda bir salon Danimarka'da bir ova Bir kilise avlusu Zaman : Kraliyet Danimarkası Dil-anlatım: Şiirsel anlatım


Didar Çiftçi Çetin'e yardımları için gönülden teşekkür ederim..


Astrolozi