Türkler, Türküler ve Aşk - Astrolozi

Tanrı, aşkına seslendi; Oku!
Kendisi aşktan olan Tanrı, kendi aşkından yarattığı insan sesleniyordu.

İnsan aşısından okumak ilkti, oysa Tanrı açısından bakıldığında ilk önce seslenmek vardı..
Evet aş, her şeyden önce sesini duyurmaktı. Önce o nedenle ses vardı, sonra o bir söze dönüştü.
Her ses bir yankı yaratırdı.
Ses boş bir mekanda kaybolabilirdi, boşlukta yankılanabilirdi, ama o ses kaybolmamalıydı;  aşka ulaşmalıydı, aşk yaratmalıydı..

Aşkın birinci hali bu nedenle seslenmek oldu.
Tanrı'nın aşktan yarattığı millet, bu nedenle hep seslendi.
Türk, aşkına seslendi ve adına türkü dendi.
Ve türkü, o günden bugüne hep aşkın söyleniş biçimi oldu. Türkü, aşkın ifade ediliş şekli oldu.
Aşk'ın Türkçesi; alfabeden önce, yazıdan önce, gramerden önce bulunmuş ve söylenmişti böylece; En başta türkü vardı.

Aşık insan kendisini ve aşkını duyurmak istiyordu.
Tanrı'nın bilinmek istemesi aşık da bilinmek isterdi. Ama asıl önemli olan "aşık"ın bilinmesi değil, "aşk"ın bilinmesi idi. Türkü bunun için vardı.
Türkü "ben varım" demek için değil, "aşk var" demek içindi.
Türkü söyleyene o nedenle "aşık" dendi.
O halkın ozanıydı, halkın diliydi.
Ve halk aşkını hep bu aşıkların dilinden dinler sonra dilden dile o türküleri yayardı.
Türkü gönülden gönüle bir yol açardı.
Türkü, tek bir aşığın seslenişiydi belki ama her aşık o türkü ile seslenebilirdi aşkına.
Her türkünün aşkı da maşuku da herkes olabilirdi.


Aşık sesine hep yanık sesli deriz.
Çünkü aşk yanmaktır.
Aşığın sesi bile o nedenle yanık çıkar.
Ama bu sesin yanıklığı metçe çıkar.
Mertlik aşığın hallerindendir.
Mertlikle söyler aşkını. Ve bu yanıklıkta bir acındırma yoktur.
Yalvarma yoktur.
Duygu sömürüsü yoktur.
Duygusal şiddet yoktur.
Duygusal manipülasyon yoktur.

Aşık ne ise odur.
Aşkına karşılık bulsa da bulmasa da odur.
O nedenle aşık aynı zamanda gezgindir.
Çoğu zaman aşkına karşılık bulamaz.
Ama o seslenmekten vazgeçmez.
Göçer başka diyarlara ve orada seslenir.

Aşkın türkü hali en saf halidir, en masum halidir.
Gönüller birleşir.
Vücutlar birleşir.
Dünyalar birleşir.
Sonuçta aşk, "bir"den "iki" değil, bir "bütün" yaratır.
Aşkta "ben"e yer yoktur.

Türkü binlerce yıllık bir aşk halidir.
Hep yenisi yakılır.
Hep yenilenir. En eskileri unutulmaz, onlar da hep söylenir.
Türküler çoğalır, çünkü aşklar çoğalır.
Çünkü yeryüzü, her aşka yetecek kadar büyüktür. Yeter ki taşıyacak kalpler olsun.

Türk ve türküyü, yeryüzünün kalanından ayıran fark burada yatar.
Türk aşk insanıdır ve sözü aşk sözüdür; türküdür.
Kimine göre bu sadece bir biçimdir, formdur, kalıptır.
Oysa türkü, aşkın tek dile geliş halidir. 
Kimi zaman bir yanık hava, içli bir sızıdır o.

Aşık insan hep içlidir. Hep içlenir.
Ve hep ağlar. Sever ağlar. Seslenir ağlar.
Ama kavuşur yine ağlar.
Çünkü aşk gözyaşı dökmektir.
Ama aşık öyle uluorta ağlamaz, çünkü gözyaşının aşığını üzeceğini bilir.
Aşık gözyaşını saklayan, içine atandır.
Çünkü türkü aşığa yük olmak için söylenmez, onun gönlüne ulaşmak için söylenir.

Aşık insan seslenir.
Ses onun aşkının hem özüdür hem biçimi.
Bu ses, aşkı yani o kutsal ve ilksel duyguya uygun olamalıdır. 
Aşık, bağırıp çağıran biri değildir.
Aşık yanarken bile dimdik ayakta durandır.
Aşık, dimdik duruşunun altında bile hüznünü kendine saklayandır.

Aşk sözü, aşık sözü nettir, merttir.
Aşk sözü, tek bir kişiye söylenir.
O nedenle "seni seviyorum" dünyanın en güçlü cümlesidir, o kadar ki bunu aşkınıza söylerken sesinizi mümkün olduğunca kısarsınız.
Çoğu zaman eğilir kulağına söylersiniz..
Türkünün gücü buradadır.
Türkünün ritmi vardır. O ritim kalp atışımıza eşdeğerdir.
Kimi zaman durur, kimi zaman gümbürder.

Türklük tarihini bir türkü tarihi olarak düşünsek.
Ozanlarımızı, aşıklarımızı saymaya kalksak.
Şairlerimizi..
Dünyaya bu kadar aşık çıkartmış bir millet yoktur.
Yunus, Karacaoğlan, Aşık Veysel, Pir Sultan ve daha niceleri.
Hükümdarlarımız bile şairdir..
Ozandır, aşıktır..
Türk bir gönül eridir.
Yüreği vardır. Sözü vardır.
Bir elinde sazı vardır, gönülleri açar.
Bir elinde kılıç vardır, gönülleri korur.
Türk bir savaşçıdır, evet. 
Ama Türk aşk eridir..


Astrolozi