Duygularımı çok seviyorum. Hepsini; en karadeliğe yolculuk edeni bile. Can bedenim sonsuzluğa doğru bu hislerle geçiyor. Ölümsüz kalan sadece duygular. Varlığı kutsayan şükrettiren de bu. Teknoloji ne kadar ileri gitsede kalbimiz kadar uçamaz. Uçsa da kalpsiz olmaz. Her his biricik.. Hüzün ise tahtın sahibi. Herşeyi mutluluk için yapıyormuşuz gibiyiz; huzur, mutluluk belki hedef olabilir ama yollar hüzünle aşılıyor. Kahkahalarımızı mı hatırlarız kırıklıklarımızı mı? Herşeye kucak açışımız kabullenişimiz gerçekten hangisi. Unutamadıklarımız derslerimiz büyük adımlar degil mi içimizdeki? Çok seviyorum burnumun sızlamasını katılarak ağlamayı kafamı kaldıramadan yatmayı yorgun düşmeyi. Yaşadığımı hissettiriyor bana. Yol aldığımı... Bugün biraz daha gittim derinlere. Yukardan baktığında dibini görmediğin yerlere. Hepsini kucakladım gözlerim dolu dolu. Vaz geçişlerime baktım mücadelelerime. Sessizce beni kendine çeken karanlığa diktim bakışlarımı. Birşeyleri görmek istedim belki orda.. Ruhuma ışık doldu öne mum gbiydi sonra yıldızlara benzer parladı. Baktım beraber yanıp sönüyoruz kalp atışı ritminde. Sonsuzluğa karıştı müziğim.... Şükürler olsun hüznümü yakanlara..
Twitter:@BanuBedisi
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder